“บทลงโทษสำหรับคนที่ทำให้ฉันต้องช่วยตัวเอง”ว่าแล้วก็ปลดกางเกงนอนออกจากเอวเล็ก
ฮยอกแจพยายามดิ้นรน ก่อนจะกัดปากฉับเมื่อมือหนาจับส่วนอ่อนไหวของตัวเอง ในตารีเรียวเริ่มคลอด้วยหยาดน้ำใสตามแรงอารมณ์ที่ทงเฮมอบให้
“อื้อ~”ครางเสียงหวานเมื่อมือหนาขยับส่วนอ่อนไหวเร็วขึ้น
ปลายเท้าเล็กจิกผ้าปูที่นอน เชิดหน้าสูงเตรียมจะปลดปล่อย
แต่อีกฝ่ายกลับถอนมืออกเสียก่อน
“อ ไอ้บ้า”กายบิดเร่าอย่างทรมาน ตวัดตาแข็งกร้าวแฝงด้วยความต้องการ
“ทีนี่รู้ความทรมานของฉันหรือยัง หืม”
ถึงจะอยากปลดปล่อยแค่ไหน แต่ศักดิ์ศรีมันค้ำคอ ได้แต่ส่งสายตาเยิ้มๆ
พร้อมกับส่ายหน้าปฏิเสธ
ทงเฮกระตุกยิ้มเมื่ออีกคนยังปากแข็ง งั้นก็เค้าก็ต้องทำให้ยอมรับ
“แน่ใจนะ”พูดยียวน
มือหนากอบกุมกายเล็กอีกรอบประจุเพลิงอารมณ์เกือบถึงจุดสูงสุดแล้วจะกระชากกลับ
ตอนนี้ฮยอกแจแทบตายเอาให้ได้
“คราวนี้เข้าใจหรือยัง”พูดเสียงเบาๆข้างหูเล็ก
ก่อนจะถอยออกมายืนมองความทรมานของคนตัวเล็กอยู่ห่างๆ
ฮยอกแจตวัดสายตามองอย่างอาฆาต
ร่างกายบิดเร้าเพราะต้องการปลดปล่อยความทรมานนี้
“ขอร้องฉันสิ ฮยอกแจ”
“ม ไม่”เค้าไม่มีทางขอร้องไอบ้านี่อีกเป็นครั้งที่สองแน่ๆ
“งั้นก็ทรมานอย่างนี้ต่อไปแล้วกัน หึหึ”
ร่างเล็กเริ่มหายใจถี่ แก้มขาวแดงปลั่ง กลีบปากอิ่มขบเม้มสกัดกั้นอารมณ์
ความต้องการเริ่มสูงมากขึ้นเรื่อยๆ
“ว่าไง ฮยอกแจ ต้องการฉันหรือยัง”ถามด้วยน้ำเสียงสนุกที่เห็นคนตัวเล็กกำลังทรมาน
ฮยอกแจเหลือบมองทงเฮด้วยแววตาหยาดเยิ้ม ในที่สุดก็ต้องเอ่ยประโยคที่ตัวเองเกลียด
“ช ช่วยฉันที ทงเฮ”บอกด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
ร่างหนายกยิ้มที่มุมปากอย่างพอใจ ก่อนจะเดินมานั่งลงเตียงนุ่ม
มือใหญ่เลื่อนจับแก่นกายเล็กเอาไว้ ขยับมันเบาๆเพื่อแกล้งร่างเล็ก
“อื้อ เร็วๆสิ”เอ่ยเร่งอีกคน ที่ยังคงแกล้งตัวเอง
ทงเฮหัวเราะในลำคอ ก่อนจะเร่งความเร็วที่มือมากขึ้น จนในที่สุดฮยอกแจก็กรีดร้องพร้อมปลดปล่อยออกมาจนเต็มมือใหญ่
กลับไปอ่านต่อที่บทความ :: http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1082976&chapter=5
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น